Recensie “Wachten op Bojangles” van Olivier Bourdeaut

Olivier Bourdeaut – “Wachten op Bojangles”

Uitgever Koen van Gulik van de Wereldbibliotheek tipte “Wachten op Bojangles” als een van de beste boeken van het najaar van 2016. Dat geloof ik natuurlijk niet zomaar. Dat wilde ik zelf bepalen, want anders is het een gevalletje van “Wij van WC Eend adviseren WC Eend”. Ik moet zeggen dat Van Gulik geen woord te veel gezegd heeft. “Wachten op Bojangles” is inderdaad een van de beste boeken van het najaar 2016.

Het verhaal: Een jongetje leidt een leven als een sprookje met zijn ouders in een gigantisch Parijs appartement. Feesten, diners, muziek, rare huisdieren; ze leven alsof de buitenwereld niet bestaat. De motor van dit sprookjesleven is zijn moeder, voor wie het gekste nog niet gek genoeg is. En zijn vader zorgt ervoor dat alles wat zij bedenkt werkelijkheid wordt. Samen dansen ze het liefst dag en nacht op ‘Mr. Bojangles’ van Nina Simone, een lied dat voor het jongetje precies is als zijn moeder, intens vrolijk en even intens droevig tegelijk. Hun huisdier, Mejuffrouw Supertopinada, is een vreemde vogel (in dit geval letterlijk). Alles aan het gezin is ongewoon. Zelfs de vriend van de familie, bijgenaamd Zwijn, wiens grootste ambitie is om een zo grote buik te creëren dat hij zijn bord en bestek er op kwijt kan.
Het is een buitengewoon leven, bruisend, zelfs manisch. Alles kan, niets is te gek. De vader geniet ervan om mensen uitgebreide leugens voor te schotelen. Het fantastischer, hoe beter en de mensen geloven hem vaak ook. De moeder bruist, lijkt altijd vol energie en vol extase. Ze heeft geen voornaam, want de vader verzint iedere dag een nieuwe naam voor zijn vrouw. Uiteindelijk blijkt er achter het vrolijke en levendige leven van het gezin ook een minder vrolijke kant te zitten.

De manier waarop het verhaal verteld wordt is zonder meer heerlijk te noemen. Het lezen van dit boek is een groot plezier, mede door de humor die er in het boek zit. De schrijver heeft een oneindige fantasie en heeft niet veel woorden nodig om een levendige scène neer te zetten. Het enige nadeel is dan ook dat het geen dik boek is. Het voordeel is dat het een debuut is. Als een schrijver zo’n sterk debuut neerzet en daar zulke grote hoeveelheden van weet te verkopen (vooral in zijn thuisland Frankrijk) en daar ook de ene literaire prijs na de andere weet binnen te slepen, dan kunnen we nog veel moois van deze jonge schrijver verwachten. Al na de eerste paar pagina’s van “Wachten op Bojangles” was ik fan. Er kan dus gerust gesteld worden dat Koen van Gulik groot gelijk had toen hij dit hedendaagse sprookje voordroeg als het beste boek van het najaar van 2016. Wat ben ik blij dat ik dit moderne sprookje gelezen heb. Ik heb van iedere bladzijde, zelfs van iedere letter genoten.

Uitgeverij Wereldbibliotheek, augustus 2016. 144 pag.

Advertentie

Recensie “Ica” van Eva Posthuma de Boer

Eva Posthuma-De Boer – “Ica”

In de roman “Ica” speelt schrijfster Eva Posthuma de Boer een spannend spel met feit en fictie. Wanneer Nadine Sprenger als debutante het Boekenbal bezoekt, maakt ze kennis met de door haar zo bewonderde Ica Metz. Tussen haar en de kleine, grote schrijfster bestaat onmiddellijk een vanzelfsprekende, maar onverklaarbare vertrouwdheid. Getroffen door de gretigheid waarmee Ica in het leven staat, maar ook door haar werk, dat leest alsof ze elk woord speciaal voor haar geschreven heeft, komt ze tot het besef dat ze geen fascinerender personage voor haar nieuwe roman zou kunnen verzinnen dan Ica Metz.

Het is duidelijk dat het personage van Ica gebaseerd is op Connie Palmen. Net zoals La Palmen heeft ook Ica tot tweemaal toe een man verloren. Nadine is volledig idolaat van Ica en probeert alles te doen om Ica voor zichzelf op te eisen, om een belangrijke plaats in het leven van Ica in te nemen. Ze vertrekken ook samen naar een vakantiehuisje in Frankrijk dat van de vader van Nadine is, in de hoop dat de band tussen Nadine en Ica sterker zal worden, maar Nadine heeft de gebeurtenissen niet in de hand, en van haar plannen komt weinig terecht. Ica blijkt minder grijpbaar dan Nadine had gedacht, en ze blijft tobben over het verschil tussen de échte Ica en de Ica die zich laat zien aan de buitenwereld. “Ica” is een indringende roman over idolen, jaloezie en obsessie, geschreven in een stijl die erg veel lijkt op die van Connie Palmen. Dit boek zal liefhebbers van het werk van Connie Palmen dan ook zeker aanspreken.

Klik hier voor een interview met Eva Posthuma de Boer over “Ica” in De Wereld Draait Door.

Uitgeverij Ambo | Anthos, 2015. 280 pag.

Recensie “Irene” van Pierre LeMaitre

Pierre LeMaitre – “Irene”

“Irene” is het eerste boek in de trilogie rond commandant Camille Verhoeven. Dit boek wordt gevolgd door “Alex” en “Camille“. In dit eerste deel wordt Verhoeven geconfronteerd met een seriemoordenaar die huis houdt in Parijs en omgeving. De eerste moord die Verhoeven ontdekt doet hem denken aan een moord die hij beschreven heeft zien staan in een boek dat hij ooit gelezen heeft. Ook de andere moorden blijken overeenkomsten te vertonen met klassiekers en meesterwerken uit de misdaadliteratuur. Maar welk boek zal de seriemoordenaar nu kiezen? Het wordt een kat-en-muis-spelletje tussen de politie en de moordenaar, die wel erg goed op de hoogte is van de werkwijze van de politie. Ondanks het feit dat Verhoeven erg klein van stuk is (een gevolg van het feit dat zijn moeder tijdens de zwangerschap door bleef roken), is zijn verstand messcherp en is hij een meester in het analyseren van problemen, daarin bijgestaan door zijn adjudant Louis.

Ik heb niet veel Franse misdaadromans gelezen, maar dit boek van LeMaitre (niet zijn debuut, maar wel de eerste in de Verhoeven-serie) komt met een dreun binnen. Wat een actie, wat een heerlijk gruwelijke scenes, wat een spanning! Dit smaakt naar meer, en gelukkig is er meer… Hierna volgen “Alex” en “Camille” nog, dus er is nog genoeg te genieten. Een absolute aanrader voor iedere thrillerliefhebber!

Uitgeverij Xander, 2014. 400 pag.

Recensie “Ventoux” van Bert Wagendorp

Bert Wagendorp – “Ventoux”

Van Bol.com: “‘Het is ruim dertig jaar geleden dat de foto werd gemaakt, op de camping van een klein plaatsje in de Provence, een dag voor Joost, Peter en ik de Mont Ventoux beklommen. Achterop staat: “Kamperen in Bédoin, juni 1982. V.l.n.r. David, Peter, Laura, Bart, Joost, André.” Op de achtergrond zie je een blauwe bungalowtent en een klein oranje trekkerstentje. Tegen een hek staat een racefiets. Het meisje draagt een rode bikini en witte teenslippers. Er speelt een verlegen lachje om haar lippen, alsof ze er niet helemaal gerust op is dat juist dit moment wordt vereeuwigd.’

Op 25 juni 1982 verongelukt de jonge, veelbelovende dichter Peter Seegers op de Mont Ventoux. Dertig jaar later gaan zijn vijf beste vrienden, vier mannen en een vrouw, terug naar de Provence. André heeft een loopbaan als cokedealer voor de betere kringen achter de rug. Joost is natuurkundige en winnaar van de Spinozapremie, maar hij wordt beschuldigd van fraude. De Achterhoekse Surinamer David is eigenaar van een avonturenreisbureau, misdaadjournalist Bart werkt aan een boek over Spinoza en fietsen. Laura, die na de dood van Peter spoorloos verdween, blijkt toneelregisseur in Arezzo.

Wat is er dertig jaar geleden gebeurd? Kun je keuzes teniet doen? Wat doet de tijd? Wat ís de tijd? Kan liefde een hechte vriendschap breken? Kun je schuld hebben aan het noodlot? Wat moet je nog, als de vijftig nadert? Waarom gaan ze terug?

En verder: word je gelukkig van de snaartheorie, wat had de actrice Dominique Sanda met Friedrich Nietzsche en hoe ziet de inrichting van Caffè San Marco in Triëst eruit?
Loopt in het leven wel eens iets goed af?”

Een roman van Bert Wagendorp, mijn favoriete columnist; die moest ik beslist lezen. Menig journalist brandt van verlangen naar het schrijven van een roman, wat vaak in een desillusie eindigt. Toch een vak apart wat een ander soort schrijven, denken en vooral ook bedenken vraagt. En Wagendorp verstaat deze kunst. Geen moment spijt van de aanschaf van het boek gehad. Een vlot lopend verhaal waarin hij uitblinkt in de natuurlijke wijze waarop hij de uiteenlopende karakters ook in manier van praten en doen neerzet. Een en ander is wellicht ingegeven door het filmscript waarvoor hij aanvankelijk werd gevraagd, en dus dialogen voor moest produceren. Maar toch, erg knap. De rake manier van schrijven in zijn columns vindt je ook terug in Ventoux. Hij is trefzeker in situaties en beschrijvingen en weet te ontroeren, vooral door de manier waarop ze als vrienden met de dood van hun vriend omgaan. Het eind was helaas net iets te voor de hand liggend, net te weinig vernuftig en wat mij betreft iets te sentimenteel. Maar al met al, een puik werkje waardoor ik ook nog een paar keer flink heb moeten lachen.

Uitgeverij Atlas Contact, 2014. 287 pag.