1. Michel van Egmond – “De wereld volgens Gijp”
2. Bruce Springsteen – “Born to run”
3. Dick Swaab – “Ons creatieve brein”
4. Geert Mak – “De levens van Jan Six”
5. Rachel Renée Russell – “Dagboek van een muts 10 -Puppy love”
Bekijk de rest van de lijst hier.
Erik Jan Harmens – “Hallo muur”
In “Hallo muur” praat een man letterlijk tegen een muur. Over de jaren die achter hem liggen, waarin hij een burn-out kreeg, een echtscheiding doormaakte, een vader en een aantal beste vrienden zag overlijden én een geloofwaardig antwoord moest vinden op een alcoholverslaving. De muur zegt niets terug, maar biedt de man wel nieuw perspectief. “Hallo muur” is Erik Jan Harmens meest autobiografische roman ooit. Het is een eerlijk, ontroerend en zeker ook grappig verslag over dwalen, falen en blijven ademhalen, en een hart onder de riem voor mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen nadat ze de bodem hebben bereikt.
In korte monologen gericht tot de muur tegenover hem kijkt de hoofdpersoon in dit boek terug op zijn jeugd in een gebroken gezin en zijn latere leven dat lange tijd beheerst is geweest door zijn alcoholverslaving, met een burn-out en echtscheiding tot gevolg. Anderhalf jaar nadat hij met drinken is gestopt, vertelt hij zijn verhaal. Fanatiek hardlopen is zijn nieuwe verslaving geworden, eenzaamheid, het verlangen naar een geliefde vormt nog wel een probleem. Maar inmiddels kan hij zeggen: ‘Het gaat goed met me.’ Een rauw, openhartig, triest en soms komisch verslag van een leven dat beheerst wordt door een verslaving. Nadrukkelijk als autobiografische geschiedenis gepresenteerd, maar door stijl, vorm en overgangen in de tijd meer dan het zoveelste ervaringsverslag.
Het idee stond me eerst een beetje tegen: een man die tegen een muur zit te praten, maar de monologen lezen als korte verhalen. Harmens is schrijnend oprecht en pijnlijk eerlijk. Je krijgt een voyeuristisch gevoel bij het lezen van de verhalen, ook al heeft Harmens er zelf voor gekozen zijn leven in deze vorm ten toon te stellen. Hij vertelt over zijn falen, zijn onzekerheden, zijn vele foute beslissingen, en langzaam maar zeker leren we de auteur kennen. Als een mens als alle anderen: iemand die af en toe verkeerde beslissingen neemt, maar uiteindelijk toch weer zijn leven enigszins op de rails weet te krijgen. Een pijnlijk eerlijk relaas van een leven. Puur tot op het bot.
Uitgeverij Lebowski, 2015. 224 pag.
William Styron – “Het duister zichtbaar”
In de zomer van 1985 werd bij William Styron een depressie in een vergevorderd stadium geconstateerd. Deze uitte zich in apathie, wanhoop en het ontbreken van het vermogen om te praten of lopen. Styrons worsteling bereikte het hoogtepunt toen hij op het punt stond zelfmoord te plegen. Nog net op tijd werd hij opgenomen in een inrichting voordat het duister bezit van hem nam.
In dit moedige boek registreert Styron minutieus en meedogenloos zijn ziekte, maar ook zijn herstel. Hij kijkt zijn eigen demonen recht in de ogen in een relaas dat uiterst herkenbaar zal zijn – ook voor de lezer die niet aan depressies lijdt.
William Styron, de auteur van grote romans als “Sophies keuze” (verfilmd als “Sophie’s Choice”), beschrijft onomwonden zijn strijd met zijn zware depressie. Hij maakt indruk door zijn rauw, directe stijl, die erg afwijkt van de breedsprakige stijl van zijn grote romans. Dit is geen gooi naar de titel van “the Great American Novel”. Styron schrijft hier puur, kaal en hard. Voor mensen die meer willen weten over een depressie of die mensen kennen die aan een depressie lijden is dit boekje een absolute aanrader. Het voorwoord van Joost Zwagerman plaatst het boek in een duidelijke context, zowel wat het werk als het leven van Styron betreft.
Uitgeverij LJ Veen Klassiek, 2014. 112 pag.
New Word Order 