Recensie “UP” van Myrthe van der Meer

Myrthe van der Meer – “Up”

Emma heeft een afspraak met haar psychiater. Als deze niet aanwezig blijkt te zijn, krijgt ze een vervanger. Deze weet niet dat het haar laatste gesprek is en heel onverwachts voor Emma wordt ze opgenomen op de PAAZ. Opnieuw!! Nee, waarom? Ze voelt zich toch goed? En dat is nu net haar probleem. Ze voelt zich(te) goed en wil zich niet weer slecht gaan voelen. De depressies wil ze niet meer mee maken. Tijdens haar opname krijgt ze een nieuwe diagnose erbij en ook nieuwe medicatie. Hoe gaat ze hiermee om? En ook met de medepatiënten? Dit alles wordt tot in uiterste nauwkeurigheid in dit boek beschreven door Myrthe (pseudoniem).
De ups en downs van bipolair (manisch depressief) zijn, want dat is de diagnose die Emma te horen krijgt. Een Emma die totaal anders is dan in het boek “PAAZ” (klik op de titel voor de recensie). Nu is het niet zo dat je perse “PAAZ” gelezen moet hebben om het boek “UP” te lezen. Het is een boek wat heel goed apart gelezen kan worden. Een kleine maar mooie dosis humor is er ook in verwerkt. En de titel… die heeft meerdere achtergronden. Het lezen over de achtergrond veroorzaakte bij mij wel een flinke glimlach. Ook hier weer de humor die ontstond bij de medepatiënten van Emma. En de schilderijen op de PAAZ…ja, die zijn soms ook wel eens verdraaid?…mooi! De humor maakt dat dit boek toch een glimlach en soms een echte lach veroorzaakte bij mij. Maar…let op. Dit boek heeft duidelijk heel veel diepgang. De discussies tussen patiënten onderling, tussen behandelaar en patiënt en ook de relatie met Emma´s familie worden goed uitgediept. Het geeft een goed beeld van de problemen die Emma tegenkomt in haar gevecht om te leren omgaan met haar bipolaire stoornis in combinatie met Asperger. Het boek leest heel vlot weg. Dat wel. Maar het is geen boek wat je leest om eens lekker te gaan genieten van een romannetje. Nee, je gaat ondergedompeld worden in het leven op de PAAZ met alle ups en downs. Erg goed hoe Myrthe het leven op de PAAZ verwoord heeft. Maar onthoud wel dat ieder mens uniek is, en dat Emma/Myrthe niet symbool staat voor alle andere mensen met Asperger of een depressieve of bipolaire stoornis. Dit boek is zeer geschikt voor mensen die in de geestelijke gezondheidszorg werken (zij zullen veel herkennen), maar is ook leuk en interessant voor leken.

Uitgeverij The House of Books, 2015. 352 pag.

Advertentie

Recensie “Het geluid van stilte” van Belinda Aebi

Belinda Aebi – “Het geluid van stilte”

Eduard en Ulrica van Loo hebben jarenlang met veel succes raspaarden aangekocht, getraind en weer verkocht. Nu ze met pensioen zijn, laten ze de taken over aan hun drie kinderen: Olaf, Alexander en Elisabeth. Elisabeth runt ook zelf een manege en geeft hippotherapie aan autistische kinderen.
Wanneer Alexander op een dag Elisabeths dochtertje Amber naar de manege brengt, wordt hij gegrepen door een motorrijder die een vluchtmisdrijf pleegt. Hij heeft een zware hoofdwond en wordt overgebracht naar het UZ Gent, waar hij overlijdt.
Maud Gelderman en haar rechercheurs krijgen aanwijzingen die de dood van Alexander op de operatietafel erg mysterieus maken. Tijdens het onderzoek stuiten ze op duistere geheimen die wel eens de ware toedracht zouden kunnen onthullen. Werd hij vermoord? Maar door wie dan? En met welk motief?
Inez Ramon, een eenvoudig kamermeisje in het NH Belforthotel in Gent, vindt op een dag een envelop met 125.000 eurp. Eerst wil ze het geld houden, maar dan voelt ze de drang om de eigenaar ervan op te zoeken. Daarbij ontpopt ze zich als een ijzersterke vrouw met een ongewone geest, waardoor ze bepaalde mensen in een bloedstollende impasse brengt. Iedereen blijkt geheimen te hebben voor iedereen, en dat leidt soms tot onwenselijke situaties.

Na “Dubbelspel” is dit de tweede thriller van Belinda Aebi. Ze heeft een prettige schrijfstijl waardoor je graag door blijft lezen. Er zijn echter een paar kleine puntjes die mij toch wel stoorden. Het eerste betreft de dialogen. Met name wanneer uitgelegd wordt wat het Syndroom van Asperger is en wat hemofilie is, is het opeens geen dialoog meer, maar lijkt het alsof het betreffende personage een voorlichtingsfolder voorleest, zo klinisch en zakelijk klinkt het. Het tweede is het gedrag van sommige personages. Met name het gedrag van Inez Ramon is bijzonder vreemd en ongeloofwaardig. Ondanks deze minpuntjes toch weer een goede Nederlandstalige thriller, en ik denk dat we nog wel veel van Aebi gaan horen. Ze is hard op weg om de vrouwelijke Pieter Aspe te worden.

Uitgeverij Manteau, 2011. 252 pag.