Recensie “Voor eens en altijd” van Andreas Pflüger

Andreas Pflüger – “Voor eens en altijd”

De Duitse Jenny Aaron behoorde tot de top van de politie, een van de allerbesten. Tot een missie in Barcelona catastrofaal mislukt en Jenny niet alleen haar zicht verliest, maar ook haar collega en geliefde Niko zwaargewond achterlaat. Nu, vijf jaar later, heeft ze geleerd hoe ze in haar donkere wereld kan navigeren, maar wordt ze nog altijd gekweld door het verraad aan Niko. Als Jenny een telefoontje krijgt van haar ex-collega’s uit Berlijn, die haar hulp bij het vinden van een seriemoordenaar nodig hebben, krijgt ze de kans haar eer te herstellen.
Wanneer Jenny ontdekt dat ze de dader beter kent dan ze ooit had gedacht, bevindt ze zich al in een razendsnel, bloedstollend kat-en-muisspel in de straten van Berlijn…

Het verhaal draait om rechercheur Jenny Aaron, Aaron genoemd, die voor een moordzaak naar haar oude werkterrein in Berlijn wordt geroepen. Vijf jaar eerder is zij in Barcelona, bij de oplossing van een moord, blind geraakt. Ook is ze haar geheugen gedeeltelijk kwijt. Nu wordt ze weer met de crimineel Boenisch geconfronteerd en daarmee ook met haar verleden. Door geluid te maken met tong of vingers kan ze de afstanden waarnemen. Ze handelt volgens de Bushidō, de leer van de Samoerai. Ze is op zoek naar haar tegenstander Holm, van wie de broer vastzit. Ze zijn aan elkaar gewaagd, wat uiteindelijk tot een confrontatie leidt en haar antwoord geeft op haar vraag of ze laf was toen ze vluchtte en haar collega, tevens geliefde, stervende achterliet. Het wordt een gevecht op leven en dood. Een knap verteld verhaal, dat tot en met de laatste bladzijde boeit. Het perspectief van van een blinde rechercheur die achtervolgt wordt door gebeurtenissen die ze zich niet allemaal kan herinneren, maakt tot het een buitengewoon origineel en intrigerend geheel, alsof er een extra dimensie is toegevoegd. Het plot is nauwgezet opgebouwd en zit ingenieus in elkaar. Er is duidelijk veel aandacht besteed aan de opbouw en uitwerking van het verhaal en dat zorgt ervoor dat het 400 pagina’s lang genieten geblazen is. Dit boek heeft terecht vijf sterren gekregen in de VN’s Detective & Thrillergids 2017. Een ijzersterke thriller over wraak, verraad en kameraadschap.

Uitgeverij Xander, juni 2017. 399 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Advertentie

Recensie “Het pleidooi” van Steve Cavanagh

Steve Cavanagh – “Het pleidooi”

Advocatenkantoor Harland & Sinton is al jarenlang de spil van een wereldwijd fraudenetwerk, maar nu zit de FBI hen op de hielen. Wanneer David Child, een rijke cliënt van de firma, wordt gearresteerd op verdenking van moord, vraagt de FBI Eddie Flynn om ervoor te zorgen dat Child wil getuigen tegen Harland & Sinton. Zodra Eddie David Child ontmoet, weet hij instinctief dat de man onschuldig is, ondanks het overweldigende bewijs tegen hem.
Maar de FBI is in het bezit van belastend materiaal over zijn vrouw Christine en voert de druk gestaag op. Voor Eddie is dat het begin van een adembenemende race tegen de klok: niet alleen moet hij Childs onschuld zien te bewijzen, hij moet ook voorkomen dat Christine in handen valt van de FBI of van de gewetenloze advocaten van Harland & Sinton…

Na de ijzersterke rechtbankthriller “De verdediging” (eerder uitgebracht als “Geen tijd om te sterven“) is “Het pleidooi” het tweede deel in de serie rond strafrechtadvocaat Eddie Flynn. De mensen die “De verdediging” hebben gelezen, weten wat ze te wachten staat: Een ijzersterke “legal thriller” in de stijl van John Grisham, maar dan beter. In het vorige boek moest Eddie Flynn het opnemen tegen de Russische maffia en had hij twee dagen de tijd om daarmee het leven zijn dochtertje te redden. In “Het pleidooi” krijgt Flynn weer twee dagen de tijd (jammer dat dat detail hetzelfde is als in “De verdediging“), maar deze keer om zijn vrouw te redden. Hij wordt onder druk gezet door de FBI en moet het opnemen tegen het machtigste advocatenkantoor van New York. Net als bij het lezen van “De verdediging” had ik het gevoel dat Cavanagh zichzelf “vastschreef” in het plot, maar dan begonnen allerlei kleine puzzelstukjes op hun plaats te vallen en wordt het briljante plot van het boek onthuld. Een must-read voor fans van John Grisham of legal thrillers in het algemeen. Ik kijk al uit naar het volgende deel met Eddie Flynn (dat waarschijnlijk “De leugenaar“) zal gaan heten. Ik hoop alleen niet dat Flynn voor de derde keer op rij 48 uur de tijd krijgt om een van zijn geliefden te redden. Dat verhaallijntje is nu wel voldoende uitgemolken en Cavanagh bewijst in zijn boeken dat hij buitengewoon inventief en intelligent te werk gaat bij het opbouwen van de spanningsboog en het plot met diverse verrassende plottwists. Het zal hem dus geen moeite moeten kosten om Eddie Flynn niet voor de derde keer op rij op te zadelen een “rechtszaak winnen binnen 48 uur”. Verplichte leeskost, maar lees dan wel eerst “De verdediging” (nu voor een vriendenprijsje van €7,50).

Uitgeverij Boekerij, juli 2017. 448 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Schreeuw zonder geluid” van J.A. Kerley

J.A. Kerley – “Schreeuw zonder geluid”

“Schreeuw zonder geluid” is het nieuwste deel in de serie rond rechercheur Carson Ryder. Hij is overgeplaatst naar Miami. Op verzoek van Roy McDermott komt hij het Florida Centre for Law Enforcement versterken als specialist in psychopaten en seriemoordenaars. Een nieuwe start met een nieuw team en meteen een nare zaak. Een grote groep mensen is aangetroffen in een grote betonnen pilaar in een oude waterput op een afgelegen stuk land. Samen met zijn onervaren nieuwe partner Ziggy Gerschwin duikt hij in de zaak en komt achter een genadeloos netwerk van mensensmokkelaars en nietsontziende criminelen. Thriller in de Carson Ryder serie die prima los gelezen kan worden. Veel nadruk op het brute geweld dat de mensensmokkelaars gebruiken. Ryder is als vanouds, echter het opbouwen van zijn nieuwe leven en de kennismaking met zijn nieuwe collega’s blijven een beetje vlak. Het verhaal leest vlot, echter de plot mist verrassende wendingen, waardoor het boek sterker begint dan het eindigt. Niet Kerley’s beste werk in de serie, maar Ryder in Miami zal zeker voor interessante vervolgzaken zorgen. Veel geweld.

Uitgeverij HarperCollins, mei 2017. 320 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Karkas” van Femke Schavemaker

Femke Schavemaker – “Karkas”

Wanneer Nora van Middelaar de diagnose ‘manisch-depressief’ krijgt, is het eerste wat ze doet een roze hortensia kopen en het tweede de folders over de stoornis in de prullenbak werpen. Het patiënt-zijn gaat haar niet goed af. Tot ze besluit te stoppen met de medicijnen en zelf de verantwoordelijkheid neemt over haar stemming. Ze verzint een woud aan regels en daaraan gekoppelde sancties om zichzelf in het gareel te houden. Maar als je eenmaal de wereld hebt gezien in vacuüm, het koude raster van de werkelijkheid, kun je er nooit meer helemaal deel van uitmaken. Uiteindelijk zijn het de regels zelf waar ze zich in dreigt te verliezen. Karkas is een ontroerend coming-of-ageverhaal met de kracht van een bijl. Het duikt zo diep in de ups en downs van de bipolaire Nora dat je de waanzin zelf kunt proeven.

Als creatief strateeg en copywriter levert Schavemaker goed werk af en ze won een aantal vakprijzen voor haar reclamewerk. Met schrijven had ze al veel eerder willen beginnen, al viel het schrijven van “Karkas” haar zwaar. Maar het móest, zo vertelt ze in een interview in NRC. “Ik moest opschrijven hoe bipolariteit zich manifesteert, hoe het wordt gediagnosticeerd, hoe je ermee leeft. Ik wilde in het midden laten of je zo geboren ben, of zo wordt. Daarom schrijf ik over mijn jeugd, over hoe mijn ouders mij en mijn zus hebben vrijgelaten, je kunt ook zeggen verwaarloosd. Er is ruimte voor psychologiseren, ik laat aan de lezer of die mij een zeikwijf vindt of een sterke vrouw.”

“Karkas” is een indrukwekkend debuut. Van de vliegende, razende, energieke waanzin van de manieën tot de duistere, verlammende, energieloze nietsheid van de depressie en de loodzware, geheugen- en bewegingsverlammende werking van lithium. Femke Schavemaker weet het allemaal buitengewoon goed te beschrijven uit eigen ervaring. Dit boek geeft een veel beter beeld van een bipolaire stoornis dan de boeken van Myrthe van der Meer. Waar Myrthe van der Meer vooral probeert om grappig te zijn (en daarmee soms haar doel voorbij schiet), geeft “Karkas” een zwaarder en daarmee eerlijker beeld van de stoornis. Niet voor niets heeft deze, van begin tot eind intense, roman het al geschopt tot de shortlist voor de Hebban Debuutaward. Nu alleen nog even winnen, maar dat zou met een boek van deze kwaliteit zeker mogelijk moeten zijn.

Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, april 2017. 272 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Een vreemde in huis” van Shari Lapena

Shari Lapena – “Een vreemde in huis”

Wat als je misschien iets verschrikkelijks hebt gedaan en je het je niet kunt herinneren? Van de auteur van “Het stel van hiernaast“, de wereldwijde bestseller Wat als je misschien iets verschrikkelijks hebt gedaan en je het je niet kunt herinneren? Je bent thuis, wacht tot je man thuiskomt van zijn werk. Je kookt een lekkere maaltijd, kijkt ernaar uit hem te zien en te horen hoe zijn dag was. Hij kan elk moment komen. Dat is alles wat je je herinnert. Je wordt wakker in het ziekenhuis, zonder enig idee hoe je daar beland bent. Ze zeggen dat je een ongeluk had; je verloor de controle over je stuur terwijl je veel te hard reed in een gevaarlijke buitenwijk. De politie start een intensief onderzoek en gaat ervan uit dat je iets in je schild voerde. Maar je echtgenoot weigert dat te geloven. Je beste vriendin twijfelt. En zelfs jij kan niet achterhalen wat er die nacht gebeurd is…

Na de bestseller “Het stel van hiernaast” is “Een vreemde in huis” de tweede thriller van Shari Lapena, die overduidelijk uitblinkt in psychologische thrillers. Ook nu weer zijn de karakters goed uitgewerkt en je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. Ieder mens heeft geheimen en dat geldt ook voor de personages in de thrillers van Lapena, maar sommige mensen hebben grotere geheimen dan andere mensen. Lapena creëert levensechte personages met geloofwaardige motieven die zij op fenomenale wijze tot leven brengt. “Een vreemde in huis” is een meeslepende thriller die je tot en met de laatste pagina’s in het duister laat tasten. Aanrader!

Uitgeverij Prometheus, juli 2017. 272 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “De vrouw in suite 10” van Ruth Ware

Ruth Ware – “De vrouw in suite 10”

Het is gruwelijk genoeg om getuige te zijn van een moord. Het is nog erger als niemand je gelooft.

“De vrouw in suite 10” is de nieuwe, razend spannende thriller van Ruth Ware, bekend van “In een donker, donker bos“, dat wordt verfilmd door Reese Witherspoon. Dit had het perfecte tripje moeten zijn. Dit was haar kans op promotie. Maar een moordenaar gooit roet in het eten. En zij is de enige getuige. Tijdens een cruise is Lo Blacklock getuige van een moord, maar niemand gelooft haar. Vastberaden om erachter te komen wie het slachtoffer was en waarom ze vermoord is, gaat Lo op zoek naar de waarheid. Maar Lo zal er snel achter komen dat een moordenaar niet gediend is van mensen die hun neus in andermans zaken steken…

Laura “Lo” Blacklock mag voor het reistijdschrift waarvoor ze werkt meevaren op de Aurora, een luxe mini-cruiseschip. Als ze op een nacht geluiden hoort in suite 10 (de suite naast die van haar), die geacht wordt leeg te staan, omdat een van de gasten zich heeft afgemeld,  is ze ervan overtuigd dat er een moord gepleegd is in die kamer. Op de Noordzee, langs de kust van Noorwegen, vaart het schip zonder land in zicht. Er is dus niemand die het schip kan verlaten of betreden kan hebben. Dit geeft het boek een Agathe Christie-achtig whodunnit-gevoel. Er is sprake van een beperkt gezelschap in een afgesloten ruimte (de grenzen van het schip) en een van de passagiers of bemanningsleden moet de moordenaar zijn. Maar wie is het slachtoffer? Want er lijkt niemand te ontbreken. Na dit Agatha Christie-gedeelte, neemt het verhaal plotseling een andere, verrassende wending met een onverwacht einde. Weliswaar zijn de personages wat oppervlakkig en niet voldoende uitgediept, maar dat wordt goedgemaakt door een origineel en spannend verhaal dat makkelijk leest en onmogelijk weg te leggen is. Ik heb het eerste boek van Ruth Ware nog niet gelezen, maar dat ga ik nu zeker doen. Een schrijfster om in de gaten te houden.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2017. 352 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Drie meter onder nul” van Marina Heib

Marina Heib – “Drie meter onder nul”

Op een dag besluit ze: ik word moordenares. Ze kiest haar slachtoffer. Ze beraamt de moord. Ze laat niets aan het toeval over. En ze heeft al helemaal geen medelijden. Geduld is een schone zaak voor een jager. Ze lijkt een onschuldige jonge vrouw: een uiterst succesvol IT-specialist, onafhankelijk, zelfverzekerd, intelligent en mooi. Maar ieder mens heeft een duistere kant. Op een mistige donderdag in november verandert alles. Die dag besluit ze: ik word moordenares.

Wat beweegt haar ertoe te besluiten om te gaan moorden? Ze ziet zichzelf als een wolf onder de schapen. Ze heeft als taak gesteld de andere wolven te doden om de schapen tegen hen te beschermen, vooral de onschuldige lammetjes. “Drie meter onder nul” is een rauwe thriller, psychologisch erg diepgaand, “een fascinerend en verontrustend verhaal over eenzaamheid, vergelding en het verlangen naar vrijheid”.
De rauwheid zit in het taalgebruik, in de moorden en ook in de psychologie van de moordenares. Ze worstelt met haar “moordenares-zijn” en het verlangen naar het “normaal-zijn” (net als Dexter in de gelijknamige televisieserie). De kracht van deze hoogst originele thriller zit hem in het plot. Daarom is de beschrijving op de achterflap ook zo summier gebleven. Al lezend wordt laagje voor laagje afgepeld, waardoor je uiteindelijk te weten komt waarom ze heeft besloten om te gaan moorden. Het verhaal bouwt op naar een verbijsterende climax die je niet aan ziet komen. Marina Heib slaagt er met dit boek in om iemand die tientallen thrillers per jaar leest nog van zijn sokken te blazen. Ze blaast het genre nieuw leven in. Een buitengewoon originele thriller. Zeer de moeite waard.

Uitgeverij Harper Collins, juli 2017. 288 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Een woord, een woord” van Frank Westerman

Frank Westerman – “Een woord een woord”

Dit jaar is het precies 40 jaar geleden dat de treinkaping bij De Punt en de schoolgijzeling in Bovensmilde plaatsvonden (23 mei – 11 juni 1977). Daar is in de media (vooral op televisie) veel aandacht aan besteed. Wat in de media eigenlijk nauwelijks aan bod is gekomen zijn de eerder Molukse treinkaping van december 1975 en de gijzeling van het Provinciehuis in Assen (ook door Molukkers) in maart 1978. Om te weten wat er veertig jaar geleden precies plaatsvond in Drenthe, is “Een woord een woord” het boek bij uitstek om te lezen.

Twintig jaar geleden wist de Amerikaanse romancier Don DeLillo het al: schrijvers en terroristen voeren een gelijkaardige strijd. Zij plegen een aanslag op het menselijk bewustzijn met als doel het innerlijk leven van een cultuur te veranderen. En zij doen dat met de beste bedoelingen, voegt Frank Westerman er in zijn nieuwste boek aan toe. Zij willen de wereld verbeteren.
In “Een woord een woord” gaat Westerman op zijn bekende gracieus-journalistieke wijze op zoek naar een antwoord op de vraag of terroristen ook gevoelig zijn voor woorden, en dus niet alleen voor kruisraketten of drones. En of we onze onmacht niet proberen te verbergen achter al het wapengekletter.

Als twaalfjarige maakte Westerman in 1977 mee hoe in zijn achtertuin Molukkers een trein kaapten, later raakte hij bevriend met een beruchte RAF-activiste en als journalist trok hij naar Tsjetsjenië toen de onafhankelijkheidsstrijders daar een theater en een school gijzelden – en Poetin er met het grof geschut een eind aan maakte, met honderden slachtoffers als gevolg. Zo moet het dus niet, besluit Westerman. Met gijzelaars kun je onderhandelen en door te praten met mensen die terroristen als hun wingebied beschouwen, kun je hen terugwinnen.

Westerman gaat op onderzoek uit om te achterhalen of de gevleugelde spreuk “De pen is machtiger dan het zwaard” ook geldt in gijzelingssituaties. Is het een goed idee om de kapers zo lang mogelijk aan de praat te houden (de “Dutch Approach”) of is het verstandiger om direct met grof geschut een einde aan de gijzeling te maken (de “Russian Appraoch”)? Is de pen inderdaad machtiger dan het zwaard? Zijn woorden sterker dan geweld? Hoewel dit boek zich met name richt op de Molukse kapingen van 1975-1978, komen bijv. ook de gewelddadige acties van de RAF en de onafhankelijkheidsoorlog in Tsjetsjenië aan bod. “Een woord een woord” is een prettig leesbaar verslag van het onderzoek dat Westerman gedurende twee jaar deed, waarbij hij ook een onderhandelaarstraining volgde bij de politie. Een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de Nederlandse geschiedenis en met name de Molukse kapingen. Westerman beschrijft deze nauwgezet, bijna alsof hij er zelf bij was. Een bijzonder mooi en leeswaardig boek over een interessant en nog altijd bijzonder actueel onderwerp.

Uitgeverij De Bezige Bij, 2016. 285 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “In het licht van de vuurtoren” van Jean E. Pendziwol

Jean E. Pendziwol – “In het licht van de vuurtoren”

Achterflap: Een vuurtoren staat voor geborgenheid, verlichting en veiligheid, maar het leven is er ook geïsoleerd en onderhevig aan de grillen van het water. Dé plek om een familiegeheim jarenlang verborgen te houden.

Elizabeth is blind en zit al jaren alleen in een verzorgingstehuis. Het enige wat ze nog heeft zijn muziek en herinneringen, vooral aan haar geliefde tweelingzus Emily. Totdat per toeval de dagboeken van haar vader, de vuurtorenwachter van Porphyry Island (Lake Superior), worden ontdekt.

Morgan, een opstandige tiener – zwartgeverfde haren, veel kohlpotlood – moet een taakstraf uitvoeren. In het bejaardentehuis, de saaiste plek die er is. Tegen alle verwachtingen in worden Elizabeth en zij vrienden.

Pagina na pagina worden de vrouwen dieper het dagboek – en de geschiedenis – in gezogen en komen ze dichter tot elkaar. Hun beider lot blijkt verbonden aan het mystieke vuurtoreneiland.

Mening: Als de tiener Morgan wordt veroordeeld tot een taakstraf, wordt ze aan het werk gezet bij een verpleeghuis voor vermogende bejaarden. Haar taak bestaat eruit een hek te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Tijdens haar werkzaamheden raakt ze in gesprek met Elizabeth Livingstone, een blinde vrouw die inmiddels drie jaar in het verpleeghuis wordt. Als per toeval de dagboeken van haar vader, die vuurtorenwachter was op Porphyry Island, worden ontdekt, vraagt ze Morgan om haar de dagboeken voor te lezen. Met een mengeling van tegenzin en nieuwsgierigheid stemt ze hierin toe. Door het voorlezen van de dagboeken wordt ze meegesleept in de familiegeschiedenis van de familie van Elizabeth, die jarenlang geïsoleerd op het eiland leefde met haar vader, moeder, twee oudere broers en haar tweelingzus Emily. Morgan raakt geïntrigeerd door het levensverhaal van Elizabeth en haar familie. Tussen de twee vrouwen ontstaat een bijzondere band. Naarmate Morgan meer te weten komt over de geschiedenis van Elizabeth, komt ze er achter dat haar eigen levensverhaal op een vreemde manier is verweven met dat van Elizabeth. Ze leert dingen over haarzelf en haar familie die ze nooit te weten was gekomen als ze de dagboeken van Elizabeths vader niet gelezen had. “In het licht van de vuurtoren” is een mooie roman over families, liefde, dood, geheimen en de kracht van herinneringen en familiebanden. Door de mooie beschrijvingen ga je houden van Lake Superior en het eenvoudige leven als vuurtorenwachter op Porphyry Island. Perfect leesvoer voor op vakantie of tijdens de warme zomeravonden. Hoewel het niet een erg “zwaar” verhaal is, is het zeker ook geen simpele feelgood-roman. Daarvoor zit het verhaal te goed in elkaar met een mooie plottwist aan  het einde. Zeker de moeite van het lezen waard.

Uitgeverij Harper Collins, juli 2017. 347 pag.

Recensie: Huso Akkerman

Recensie “Laat los mijn hand” van Edward Docx

Edward Docx – “Laat los mijn hand”

Louis Lasker houdt zielsveel van zijn familie – de momenten dat het niet zo is daargelaten. Zijn twee halfbroers, Jack en Ralph, zijn fantastische, lastige mensen, maar heel druk met hun eigen ego’s. Louis’ leven staat in het teken van het verzorgen van zijn vader. Met zijn vieren ondernemen ze per busje een reis van Londen naar Zürich. Hun vader is ongeneeslijk ziek en hij wil op waardige wijze zijn leven beëindigen. In Engeland is dat bij wet verboden. In deze geweldige road novel gaat het in feite over de elementaire vragen in het leven en wat er uiteindelijk werkelijk toe doet. ‘Ontroerend’ dekt geenszins de lading, dit boek knalt recht je hart in en laat je na lezing verweesd achter. Docx heeft een uiterst actueel verhaal geschreven en de meest onweerstaanbare en onuitstaanbare personages gecreëerd, rijkgeschakeerd als het leven zelf.

Louis (Lou) Lasker rijdt met zijn aan ALS lijdende vader naar Zwitserland, omdat deze wil sterven voordat hij nog verder aftakelt. In Engeland is dat bij de wet verboden, dus moeten ze uitwijken naar Zwitserland, waar de organisatie Dignitas mensen die euthanasie willen, helpt sterven. Tijdens de reis (die van deze roman feitelijk een road novel maakt), wordt de verstandhouding tussen Lou en zijn vader op de proef gesteld. Hij heeft zelf aangeboden om zijn vader naar Zürich te brengen, maar worstelt toch met het naderende afscheid. Ook zijn halfbroers Ralph en Jack hebben het er moeilijk mee dat hun vader wil sterven. Ze gaan er allemaal op hun eigen manier mee om. Uit alles blijkt dat Edward Docx een geboren verteller is die lastige onderwerpen niet uit de weg gaat. De zinnen zijn prachtig gecomponeerd, de dialogen realistisch en soms schurend door de achterliggende spanning tussen de personages. “Laat los mijn hand” is niet alleen een indrukwekkende road novel, maar ook een verhaal over leven en dood, over de relaties tussen kinderen en hun vader en de relaties van de broers onderling. Maar bovenal is het een roman over liefde: liefde voor elkaar en liefde voor het leven. Een buitengewoon indrukwekkende prestatie. Een boek dat je niet snel zult vergeten.

Uitgeverij Atlas Contact, juni 2017. 416 pag.

Recensie: Huso Akkerman