Recensie “De doofpotgeneraal” van Edwin Giltay

Edwin Giltay – “De doofpotgeneraal”

Wat heeft een militaire inlichtingendienst te zoeken op de werkvloer van een kabelbedrijf? Waarom laat een generaal op deze bedrijfsvloer een privé-spion infiltreren? En is het fotorolletje van Srebrenica werkelijk mislukt?
Edwin Giltay raakt als niets¬vermoedende burger ongewild betrokken bij een interne strijd van de Militaire Inlichtingendienst, die wordt uitgevochten binnen de muren van kabelbedrijf Casema. Giltay wordt er benaderd om aan de slag te gaan als inlichtingenanalist. Tijdens zijn verblijf bij de kabelaar loopt de situatie volkomen uit de hand.
De doofpotgeneraal biedt een onthutsende inkijk in een wereld waar spionage, chantage en de ongeoorloofde inzet van middelen aan de orde van de dag zijn. Giltay onthult zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. En natuurlijk beantwoordt hij ook die ene vraag: wie is de generaal die het deksel op deze doofpot houdt?

“De doofpotgeneraal” leest af en toe als een thriller, maar dat is het niet. Dit is allemaal waargebeurd, en de gebeurtenissen zijn vaak zo bizar dat zelfs de meest ervaren thrillerschrijver deze niet zou kunnen verzinnen. Het boek leest makkelijk weg, ondanks de vele afkortingen van Defensie. Die worden steeds uitgelegd door Giltay en storen in het geheel niet. Eventueel zit achterin het boek nog een verklarende lijst van afkortingen.

Tijdens het lezen van dit boek val je als lezer van de ene verbazing in de andere, zoals ook Giltay zijn leven zal hebben ervaren. Medewerkers van de (MID) Militaire Inlichtingendienst die op een klungelige wijze spioneren bij Casema, en de gevolgen dat dat heeft voor Giltay persoonlijk, maar ook voor enkele medewerkers van Casema, terwijl eigenlijk de MID hier verantwoordelijk diende te worden gehouden. Giltay bijt zich echter met bewonderenswaardige vastberadenheid vast in deze zaak en laat niet los. Op dat punt heeft Defensie in ieder geval gelijk gehad: Giltay heeft een sterk karakter en is moeilijk te breken. Hij is de luis in de pels van Defensie, maar ook van andere overheidsdiensten, en hij blijft ze op hun nek zitten. Ik heb enkele documenten mogen inzien die geschreven zijn nadat dit boek verschenen was. Die documenten staven ook de waarheidsgehalte van het boek. De publicatie van dit boek betekent echter niet het einde van de strijd voor Giltay. Die gaat onverminderd door. Hopelijk geeft Defensie eindelijk eens toe dat “het fotorolletje van Srebrenica” al 20 jaar wordt achtergehouden, en nooit vernietigd is. Op 11 juli aanstaande is het exact 20 jaar geleden dat de Serviërs de moslims, met behulp van Dutchbat, van de compound verwijderde en er 7000 mensen vermoord werden. Niemand gelooft dat het fotorolletje verloren is gegaan door het mengen van verschillende stoffen bij het ontwikkelen. Zo’n fout zou een beginner niet eens maken. Het wordt tijd dat Defensie met de billen bloot gaat, en de waarheid vertelt, en belangrijker nog: laat zien, door middel van de foto’s.

Hoewel “De doofpotgeneraal” een ingewikkeld verhaal beschrijft met diverse intriges binnen diverse overheid- en inlichtingenorganisaties, is het boek erg duidelijk en goed gedocumenteerd. Dat het niet een Kafka-esque verzinsel is, blijkt wel uit de vele documenten die Giltay aandraagt en die achter in het boek vermeld staat onder “Noten”.

Zoals gezegd leest dit boek als een thriller, maar vergeet niet dat het allemaal waargebeurd is. Vergeet de 7000 moslims die zijn afgeslacht niet. Vergeet “de moeders van Srebrenica” niet. Vergeet niet dat Dutchbat hier een rol in speelde, en dat het fotorolletje meer duidelijkheid zal verschaffen over de aard en omvang van deze rol.

Kijk voor meer informatie over dit boek ook op www.dedoofpotgeneraal.nl.

Uitgeverij De Blauwe Tijger, juli 2016. 240 pag.

Advertentie